O dugotrajnoj tendenciji idejnog pražnjenja jednog sveprisutnog političkog pojma – antifašizam – i njegovog postepenog izmještanja u domen performansa, čime se njegovo značenje svodi na paradni patos, na soc-realističku ikonografiju i kič koji se vremenom pretvorio u sopstvenu parodiju, ukratko - na karnevalski antifašizam.